نیکولا پاگانینی ویولنیست نابغه ایتالیایی!

نیکولو پاگانینی نوازنده‌ی ویولن و گیتار اهل کشور ایتالیا بود و از مشهور ترین و بزرگ‌ ترین نوازندگان ساز ویولن در تاریخ بزرگ موسیقی می باشد.

آکادمی موسیقی پاگانینی به افتخار این نوازنده برجسته نام موسسه هنری خودش را انتخاب کرده است.

زندگی پاگانینی

نیکولو پاگانینی در روز ۲۷ اکتبر ۱۷۸۲ در بندر جنوا در ایتالیا به دنیا آمد.پدرش “آنتونیو” به شغل باراندازی در کشتی مشغول بود و مادرش «ترزا بوچاردو» زنی خانه‌دار بود.

نیکولو در سن کم ۵ سالگی، ساز ماندولین را از پدرش آنتونیو که نوازنده‌ ی تازه کاری یاد گرفت. پس از گذشت 2 سال از نواختن ماندولین، ویولن را امتحان کرد. در روزگار قدیم، ویولا سازی اصلی از خانواده سازهای زهی و آرشه‌ای بود و ویولن به عنوان ساز ارزان تر برای طبقه ی پایین جامعه شناخته می شد.

از آنجایی که خانواده پاگانینی خانواده‌ای فقیر محسوب می شدند، یادگیری ساز ویولن را شروع کرد و چنان انقلابی به پا کرد که اکنون ویولن را به عنوان ساز اصلی سازهای زهی آرشه‌ای می‌شناسیم.

برای آشنایی با ساز ویولن به مقاله ” آشنایی با ساز ویولن و قطعات آن ” مراجعه کنید.

آموزش ویالون به پاگانینی

او درس‌های مقدماتی ویولن را از پدرش آموخت. توانایی ذاتی موسیقایی نیکولو از ابتدا برای همه مشخص شد و خود را نشان داد؛ به صورتی که پس از گذشت چند ماه میتوانست هر قطعه‌ای را، حتی در نگاه اول بنوازد.

او در مورد روز های یادگیری ویولن توسط پدرش اینگونه نقل میکند که:

به سختی می‌توان پدری سختگیرتر از او تصور کرد، وقتی به اندازه کافی در نظرش کوشا نبودم تا وقتی که تلاشم را دو برابر کنم با گرسنه نگه داشتنم،  مرا تنبیه می‌کرد و این موجب ضعیف شدن بدن و سلامتی‌ام شد.

بعد از یادگیری مقدمات موسیقی، به مدت چند ماه نزد خواننده اپرایی به نام «جاموکو کوستا» تعلیم دید.استاد بعدی وی،«فرانچسکو نیکو» بود که به گفته ی پاگانینی تأثیر مهمی در تکمیل اطلاعات موسیقایی او داشت.

 «جوانی سروتو» که اهل جنوا بود و« الساندرو رولا» نیز از آموزگاران نیکولا بودند.

رولا وقتی برای اولین بار صدای ساز نیکولو پاگانینی را شنید به او گفت:

من در نوازندگی هیچ چیزی برای آموختن به تو ندارم!

او پس از چند ماه آموزش زیر نظر رولا، برای یادگیری آهنگسازی نزد «فرناندو پائر» رفت که در پارما، آهنگساز اپرا کمیک و مائسترو دی کاپلا بود. 

پاگانینی اولین کنسرت خود را در سن ۱۲ سالگی اجرا کرد و 1 سال بعد اولین اثر خودش که شامل یک تم و چند واریاسیون بود را، برای گیتار و ویولن نوشت.

دوران جوانی نیکولا پاگانینی

فرانسوی‌ها در ماه مارس سال ۱۷۹۶ به شمال ایتالیا حمله ور شدند ولی به جنوا آسیبی نرسید.خانواده پاگانینی در املاک خود در رومیرون، نزدیک بولزانتو، پناهی برای خودشان درست کرده و در امان بودند. بنظر می رسد در این زمان بود که پاگانینی توانست با گیتار ارتباط بگیرد.او تا حدی در گیتار توانا شد، ولی با این وجود دوست داشت در کنسرت های خصوصی تر آن را بنوازد. «همدم ثابت» لقبی بود که در کنسرت هایش به گیتار خویش داده بود. در سال ۱۸۰۰ پاگانینی و پدرش به لیورنو سفر کردند. در آنجا نیکولو پاگانینی کنسرت اجرا می‌کرد و پدرش به کار دریایی مشغول بود.یک سال بعد،زمانی که 18 سال سن داشت، بهترین نوازنده ویولن در جمهوری لوکا شد.

مدتی بعد نیکولا به نقاط مختلف اطراف پارما و جنوا بازگشت. گرچه او در محل زندگی خود شناخته شده بود اما در دیگر نقاط اروپا چندان محبوب نبود. شناخت او توسط اروپاییان با برگزاری کنسرتی در میلان شروع شد.این کنسرت باعث شد توجه نوازندگان را به خود معطوف کند. شهرت او در اروپا با برگزاری یک تور کنسرت که در اوت ۱۸۲۸ در وین نیز همراه بود و در ماه‌های فوریه ۱۸۳۱ در استراسبورگ به پایان رسید. در ادامه ی آن تورهایی در پاریس و بریتانیا برگزار شدند. توانایی تکنیکی او و تمایل وی برای نمایش آن، تحسین بسیاری را برای او به همراه داشت.

دوران اوج پاگانینی

سفر های او باعث شده بود با شخصیت هایی از جمله «فردیناندو کارولی» در پاریس و «مائورو جولیانی» در وین،آشنا شود.

او با خلق تکنیکی نو و تازه در نوازندگی ساز ویولن، انقلاب عظیمی در نوازندگی این ساز به وجود آورد. آثار موسیقایی او، علاوه بر دارا بودن لطافت و ملودی های زیبا، قطعات فوق‌العاده مشکل و سختی از نظر تکنیک نوازندگی هستند.

نوازندگان محبوبی چون «جووانی باتیستا ویوتی» و «رودلف کرویتزر» در اواخر سده ی 18 و اوایل سده ی 19، نتوانسته بودند با او رقابت کنند و پاگانینی گوی سبقت را از همه ی آنان ربوده بود و به همین دلیل توانسته بود خود را به‌عنوان برجسته‌ترین نوازنده ی ویولن معرفی کند. یکی از معروف‌ترین آثار وی « 24 کاپریس» برایِ ویولن تک می باشد.

بیماری و پایان عمر پاگانینی

پاگانینی در طول حیاتش به بیماری‌های مزمن گرفتار بود. او در سال ۱۸۲۲ مبتلا به بیماری سیفلیس تشخیص داده شد و درمان آن شامل جیوه و تریاک همراه با عوارض جانبی شدید جسمی و روحی بود. در سال ۱۸۳۴، در حالی که هنوز در پاریس بود به سل مبتلا شد. اگرچه بهبودی او سریع بود، اما بعد از این بیماری، با لغو کردن مکرر برنامه‌هایش به دلایل مختلف، از سرماخوردگی گرفته تا افسردگی، فعالیت هنری وی دچار لطمه شد.

در سپتامبر ۱۸۳۴، پاگانینی برنامه کنسرت هایش را متوقف کرد و به جنوا بازگشت. زمانی که در پاریس بود، با نوازنده ۱۱ ساله لهستانی «آپولینر دکونتسکی» آشنا شد، دکونتسکی علی‌رغم سن کم استعداد زیادی در نوازندگی ویولن داشت و نیکولا برای تشویق وی به او تصدیق‌نامه امضا شده داد.

در کریسمس سال ۱۸۳۸، او پاریس را به مقصد مارسی ترک کرد و بعد از مدت کوتاهی به نیس رفت و شرایط سلامتی‌اش بدتر شد. در ماه مه ۱۸۴۰، اسقف نیس یک کشیش کلیسای محلی برای انجام مراسم آخرین عبادت که قبل از مرگ کسی انجام می‌شود برای پاگانینی فرستاد.

پاگانینی تصریح کرد که این کار بی موقع است و وی را رد کرد. یک هفته بعد، در تاریخ ۲۷ می ۱۸۴۰، او بر اثر خونریزی داخلی از بین رفت.

به این بهانه که وی اسقف را نپذیرفته بود پس کاتولیک نیست، کلیسا اجازه نداد جسدش در گورستان کاتولیک های جنوا دفن شود. تا اینکه سرانجام ۳۶ سال بعد در ۱۸۷۶ کلیسا اجازه دفن جسد وی را در گورستان پارما صادر کرد.

«فرانتسک اوندریچک» ویولنیست اهل جمهوری چک، در سال ۱۸۹۳، نوه پاگانینی به نام «آتیلا» را متقاعد کرد تا جسد وی را ضمن تغییر مقبره تشییع شود. پس از آن، جسد پاگانینی دوباره در یک گورستان جدید در پارما در سال ۱۸۹۶ دفن شد.

مرجع : سایت ویکی پدیا